Να και δηλώσεις του Παυλόπουλου!

ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΧΑΘΕΙ ΑΥΤΟΣ;

«Κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης, και συγκεκριμένα στις 16 Οκτωβρίου 2009, ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου είπε, verbatim, ότι διαπίστωνε «την απαξίωση της ανθρωπιάς, με φαινόμενα όπως τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου ενός Πακιστανού μετανάστη από την Αστυνομία».
Την επόμενη μέρα, 17 Οκτωβρίου, επισήμανα από το βήμα της Βουλής ότι μια τόσο βαριά αλλά και τόσο ατεκμηρίωτη - και, γι’ αυτό, επιπόλαιη- κατηγορία στρεφόταν ευθέως εναντίον της Ελληνικής Αστυνομίας και της ίδιας της Χώρας και έπρεπε να υπάρξει αμέσως ανασκευή...
της από τον ίδιο τον, κακώς πληροφορημένο, κ. Πρωθυπουργό.

Ουδεμία όμως τέτοια ανασκευή υπήρξε. Απλώς και μόνο, και πάντα κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης, ο αρμόδιος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοΐδης, χωρίς να διαψεύσει τον κ. Πρωθυπουργό, έσπευσε να πει ότι τίποτα δεν μπορεί ν’ αποκλεισθεί και ότι το συμβάν ερευνάται.

Έκτοτε σιωπή εκ μέρους τόσο του Πρωθυπουργού όσο και του αρμόδιου Υπουργού. Και η βαριά κατηγορία, εναντίον της ΕΛ.ΑΣ., προερχόμενη από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, πλανάται, δυστυχώς, ακόμη, εντός και εκτός Ελλάδος.

Όμως, αν δεν κάνουμε λάθος, έχουν ολοκληρωθεί ως σήμερα τόσο η ιατροδικαστική έκθεση όσο και οι εκθέσεις τοξικολογικής και ιστολογικής εξέτασης για το συμβάν. Και το ζήτημα είναι ο αρμόδιος Υπουργός, ο οποίος για τόσα πολλά έχει μιλήσει και άλλα τόσα πολλά έχει εξαγγείλει, δεν νομίζει ότι όφειλε να ενημερώσει την κοινή γνώμη τουλάχιστον για τ’ αποτελέσματα της ιατροδικαστικής έρευνας του συμβάντος, όπως άλλωστε είχε δεσμευθεί μέσα στη Βουλή; Και αν οι ως άνω εκθέσεις διαψεύδουν κατηγορηματικά την βαρύτατη κατηγορία του κ. Πρωθυπουργού εναντίον της ΕΛ.ΑΣ., της οποίας ηγείται πολιτικώς ο κ. Υπουργός, δεν νομίζει ο τελευταίος ότι έχει χρέος, έναντι των στελεχών της ΕΛ.ΑΣ. αλλά και έναντι του Τόπου, αφενός ν’ αποκαταστήσει την αλήθεια και το κύρος της ΕΛ.ΑΣ. και, αφετέρου, να εισηγηθεί στον κ. Πρωθυπουργό να ζητήσει έστω και μια συγνώμη για το λάθος του;

Όπως είναι αυτονόητο, επειδή το ζήτημα είναι μείζον, δεν σταματάει μόνο στο πλαίσιο της απλής αυτής δήλωσης».